Regelmatig bezoeken mijn man en ik de graven van onze familieleden op de begraafplaats in Sommelsdijk. Net achter de ingang komen wij ook langs het kindergrafje van mijn buurjongetje die in 1951 is overleden, nog geen twee jaar oud.

??

In mijn jeugdjaren woonden wij naast een echtpaar dat pas op latere leeftijd een kindje had gekregen, een jongetje met het syndroom van Down. Zijn naam was Willem Johannis, maar hij werd meestal Wimpie genoemd.

Wat waren de ouders blij met hun zoontje. Regelmatig ging ik even bij de baby kijken, een leuk parmantig ventje.

De baby werd een peuter. Op een dag toen ik net naar school wilde gaan, vroeg de buurvrouw aan mij, of ik even bij de dokter op de Voorstraat langs wilde gaan om te vragen of hij bij hen langs wilde komen, want Wimpie was behoorlijk ziek geworden. Ik schrok er eigenlijk een beetje van, want ik was al aan de late kant. ???Ja, maar buurvrouw, dan kom ik te laat op school. Ik moet dan aanbellen, en dan krijg ik straf.??? ???Ach kind,??? zei de buurvrouw, ???doe het alsjeblieft, ik maak me zo ongerust over Wimpie. Hij heeft heel hoge koorts.???

Terwijl ik naar school liep, bedacht ik me. Ik ging toch maar even langs de dokter. Toen ik mijn boodschap had overgebracht, rende ik naar school, en ja hoor, het plein was leeg, de deuren waren dicht.

Dan maar aanbellen, er zat niets anders op. Toen een leerling uit de dichtstbijzijnde klas open deed en mij binnen liet, snelde ik door de gang naar mijn eigen klas. Met bonkend hart ging ik naar binnen en moest toen aan de meester vertellen waarom ik te laat was.

Ik vertelde bibberig het verhaal van Wimpie. De meester begreep het gelukkig. Ik mocht zonder dat ik straf kreeg in mijn bank gaan zitten. Dat was in ieder geval goed afgelopen.

Toen ik rond twaalf uur weer thuis kwam om te eten, hoorde ik dat de dokter inderdaad bij mijn buurjongetje was geweest, en dat er al medicijnen voor hem waren gehaald die zijn moeder hem direct had toegediend. Helaas hebben die niet geholpen, Wimpie overleed een paar dagen later, aan wat voor ziekte heb ik nooit geweten. Misschien vonden ze mij te jong om dat te vertellen.

Ik was heel erg verdrietig dat mijn kleine buurjongetje was overleden. Dat ik toch langs de dokter was gegaan, dat voelde achteraf wel goed, want stel je voor dat ik dit niet had gedaan, dan was ik waarschijnlijk heel lang met een schuldgevoel blijven zitten.