Tegenwoordig is het heel normaal als je oorbellen draagt, jongens of meisjes, niemand kijkt er meer van op.

Hoe anders was het toen ik een jong meisje was en heel graag voor mijn 10^e??verjaardag oorbellen wilde hebben. Mijn moeder was er heel erg op tegen. Ze zei dan tegen mij: ???Nette meisjes dragen die niet.??? Met dat antwoord was ik natuurlijk niet tevreden. Regelmatig vroeg ik haar, of ik ze toch kreeg, maar helaas, haar antwoord bleef nee.

Een tante, die eigenlijk geen echte tante was, maar een goede kennis van mijn ouders, en heel vaak bij ons over de vloer kwam, kreeg met mij te doen.?? Op een keer zei zij heel zachtjes tegen mij, zodat moeder het niet hoorde: ???Kom morgenmiddag maar naar mijn winkel. Dan krijg jij van mij oorbellen voor je verjaardag.???

Tante D??, zij heette eigenlijk Debora, had op het Zandpad een herenwinkeltje met hoeden en petten, leren handschoenen, overhemden, stropdassen, sokken, bretels enz. Ik kwam wel vaker in haar winkel en vond het daar altijd gezellig. Heel leuk vond ik het als een klant iets kocht, dat zij dan altijd haar dropbusje van onder de toonbank te voorschijn haalde en die persoon een dropje presenteerde.

Het jaar waar ik nu over schrijf is 1951. Tante had hiervoor een heleboel verdriet gekend, want in de oorlog waren haar broer en zus met wie zij samen woonde, weggevoerd, zij goddank niet, omdat ze juist in die verschrikkelijke periode van 1942, toen de vijand toesloeg, in het ziekenhuis verbleef. Die broer en zus heb ik nooit gekend, omdat ik daarvoor nog te jong was.

Afijn, moeder had geen argwaan, toen ik de volgende dag uit school naar tante D?? ging, maar ik wist wel beter en huppelde naar haar winkel/woonhuis op het Zandpad. Daar aangekomen schreef tante eerst nog even een briefje, dat zij op de winkeldeur plakte met de woorden ???Ik ben eventjes afwezig???. Ja, zo ging dat vroeger nog!

Samen gingen wij naar juwelier Hartogs, die een eindje verder op het Zandpad zijn zaak had.

Hier binnen gekomen liet een verkoopster mij de leuke oorbelletjes zien, waaruit ik kiezen mocht. Ik verdiepte me in al het moois, dat voor me uitgestald lag. Ik koos een stel prachtige zilveren hanger-oorbelletjes uit, die ik in gedachten al aan mijn oor zag bengelen. Eerst moesten de gaatjes nog worden geprikt, en daaraan denkend werd ik toch wel een beetje zenuwachtig.

Met een hete naald aan een kurk prikte de verkoopster zo door mijn oorlellen heen. De hangertjes gingen erin en klaar was Kees. De pijn viel best mee.

Toen ik in de spiegel keek, was ik zo blij en trots! Wat een lieve tante D?? had ik??? Door haar was?? eindelijk mijn grote wens in vervulling gegaan.

Moeder heeft zich erbij neer moeten leggen. Het kon niet meer worden terug gedraaid. Ja, een beetje ondeugend was mijn tante wel.

???s Nachts hield ik gewoon mijn oorbellen in tot het volgende gebeurde.

Ik was altijd al een woelige slaper, dit tot ongerief van mijn oudere zus, met wie ik het bed deelde. Op een nacht draaide ik me weer eens wild om en bleef daardoor met een oorbel aan de rand van een deken vastzitten. Ik gilde het uit van de pijn. Mijn zus vloog het bed uit en trok snel het licht aan. Het moet een komische situatie voor haar geweest zijn, toen ze zag dat die wollen AaBe deken aan mijn oor hing, want zij kreeg prompt de slappe lach. Ik bleef maar gillen, zodat mijn ouders ook op het tumult afkwamen. Moeder bevrijdde mij van die zware deken en voorzichtig kon ik toen zelf die oorbel uit doen. ??Door dat hele gebeuren was mijn linker oorlel tot op het randje ingescheurd. Het zag er niet uit???. Met een groot verband om mijn zere oor moest ik die nacht weer proberen in slaap te komen. Het ingescheurde gedeelte is na verloop?? van tijd weer dichtgegroeid, maar tot op de dag van vandaag kan ik nog altijd merken als ik oorbellen in doe, dat het oor aan de linkerkant wat bobbelig is gebleven.

Een ding heb ik er zeker van geleerd???. ???s Nachts houd ik nooit mijn oorbellen meer in.