In Nagele heb ik geprobeerd de draad weer op te pakken. Via Het Nieuwe Land maakte ik mijn plannen bekend voor wat betreft de Noordoostpolder. Allereerst wilde ik proberen een groep wielrenners te formeren, die met elkaar op zaterdagmiddagen op Schokkerhaven zouden gaan trainen. Niet alleen uit Nagele, maar uit de hele omgeving meldden zich de ???wielrenners???. Ik herinner me niet zo snel alle namen meer. Ik noem er een paar: Dirk de Vogel, Piet de Rijke, Cees Hooiveld, Henk Dijk, Brander, Andries Kievit, Wim en Frans Nooren, Appie Weijs, Cor Toering, Barendregt en Co van Liere. Om deze renners in georganiseerd verband te kunnen laten deelnemen aan wedstrijden, werden we lid van de Kamper Wieler Club. Grote successen in de wedstrijden die volgden werden niet geboekt. Alleen Wim Nooren slaagde erin een behoorlijk niveau te bereiken. Piet de Rijke was eigenlijk de meest getalenteerde renner van de groep, maar hij koos voor de schaatssport. Appie Weijs liet zich als schaatser prominent zien in de Elfstedentocht. Ook de jongere jeugd probeerde ik enthousiast te maken. Zo nodigde ik in het najaar van 1964 mijn wielervriend Jan Pieterse uit naar Nagele te komen. Hij had kort daarvoor op de Olympische Spelen in Tokyo een gouden medaille gewonnen in de ploegentijdrit. Al snel ??? in 1965 en 1966 - gingen we over tot het organiseren van de Ronde van Nagele. Daarbij kreeg ik steun van Jos Balemans, Jan Vrakking en Henk Bastiaansen. Via advertenties van de plaatselijke middenstand in het programmaboekje verwierven we inkomsten om de kosten van deze wielerrondes te kunnen betalen. Ook in Emmeloord organiseerden we op uitnodiging van de winkeliersvereniging De Lange Nering een wielerronde. Hierbij ondervond ik veel steun van Cees Hooiveld. In 1967 kregen we een prachtige kans om de wielersport breder te promoten. In het kader van het 25-jarig bestaan van de Noordoostpolder was er geld beschikbaar gesteld voor allerlei activiteiten op sportgebied. Tijdens een meeting op Schokland presenteerde ik een plan, dat werd goedgekeurd: een driedaagse voor nieuwelingen in Nagele, Marknesse en Emmeloord. Uit elke provincie zou een ploeg geformeerd worden van zes renners. Elk dorp in de polder zou een ploeg adopteren en deze gedurende drie dagen gastvrijheid verlenen. Daarnaast zou een prominent deskundige, dr. Baert, in ???t Schokkererf voorlichting geven op het gebied van doping aan de deelnemers van deze driedaagse. De wedstrijden trokken veel publiek en de renners haalden alles uit de kast om zich in de kijker te rijden. Diverse renners zijn later professional geworden. In dat zelfde jaar kregen we van de Koninklijke Nederlandse Wielren Unie de eervolle uitnodiging om het provinciaal kampioenschap van Overijssel te organiseren. Het parkoers liep voor een deel over de Johannes Postweg. In 1968 en 1969 organiseerden we de Ronde van de Noordoostpolder, waarvan we hoopten dat die zou uitgroeien tot klassieker. In de eerste editie werden we verrast bij de voorafgaande keuring van het parkoers. Een dag eerder was in de omgeving van Espel een stuk weg voorzien van een nieuwe grindlaag, waar we de renners niet overheen konden laten rijden. In allerijl hebben we toen voor een omleiding gezorgd. Tijdens de tweede editie was het noodweer. In Rutten reed toen een ploegleiderswagen de sloot in. Ook tijdens de Ronde van Nagele op 30 juni 1969 deed zich iets verrassends voor. Start en finish waren altijd ter hoogte van ???t Schokkererf, maar omdat ???s middags om half twee op Vlashof 2 onze dochter Marie-Jos??e was geboren, en ik mijn vrouw en kinderen in de buurt wilde hebben, hebben we toen de start en finish verplaatst naar de Ring bij de woning van politieman Hoogland. Omdat ik daar tijdens de wedstrijd nogal wat te doen had, was een jongedame, Toos Amsing, zo vriendelijk om bij vrouw en kinderen te blijven.